Het vervolg op The Subtle Art of not giving a F*ck, de doorbraak van Mark Manson.
Het verhaal wordt opgehangen aan het idee dat hoop het ergste is dat je kunt hebben en hoe iedereen een religie op zou kunnen zetten door het (vals) voorspiegelen van hoop. Interessante gedachtegang natuurlijk. Zodra je weet wat iemand wil (eeuwig leven, voorspoed, gezondheid, rijkdom whatever) kun je dat gebruiken om emotionele/mentale afpersing te plegen. Dat, is de statement van mijn naamgenoot, is de essentie van religie.
Het is al een tijdje geleden dat ik het boek gelezen heb en kan me niet goed meer herinneren of hij er een heel duidelijk waarde oordeel in legt. Hij legt vooral hoe het werkt. In onze post-moderne tijd is de enige conclusie natuurlijk dat religie verwerpelijk is en dat de mensen die er in trappen tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden.
En ik denk dat ik het daar grotendeels mee eens ben, behalve het laatste deel. Ik denk dat een ieder vrij is te denken en geloven wat hij wil, dat is immers het enige dat je als mens zelf onder controle hebt. Ik weet niet of ik zover wil gaan dat je mensen als ‘achterlijk’ moet bestempelen of nog erger ’tegen zichzelf in bescherming moet nemen’. Wat ik wel vind is dat we mensen aan mogen spreken op de keuzes die ze maken en in hoeverre dat gedreven is door religie waarbij het een impact op anderen heeft. Principieel vind ik dat religie geen rol hoort te spelen bij onderwijs of politiek. Prima als je iets gelooft en ik snap dat dat je keuzes beïnvloedt, maar ik denk niet dat je daarmee ‘vrijheden’ van anderen mag beperken (zoals op zondag winkelen, abortus plegen en alles daar tussen in).